Ay Işığındaki Tırtıl Mila’nın Masalı

Bir varmış, bir yokmuş. Uzaklardaki bulutların altında, Ay Vadisi denilen büyülü bir orman varmış. Bu vadide yaprakların arasında yaşayan minik bir tırtıl varmış. Adı Mila’ymış. Mila’nın gövdesi diğer tırtıllara göre biraz daha iriceymiş. Parlak yeşil tüyleri sabah çiyleriyle ışıldar, yavaş ama zarif hareketleriyle yaprakların üstünde adeta bir dans edermiş. Mila her sabah, güneş ışıkları yaprakların arasından süzülürken, çiğ damlalarından su içer, ardından en sevdiği çiçeğin yaprağında dans edermiş. O küçük dünyasında oldukça huzurluymuş.

Bir sabah, Ay Vadisi’nin ortasında yeni açılan Çiçek Okulu’na gitmek için hazırlanmış. Kalbinde biraz heyecan, biraz da merak varmış. Yeni arkadaşlar, yeni bilgiler… Ama okulun ilk günü Mila için düşündüğü gibi başlamamış. Tüm öğrenciler sıralarda toplanmışken, arka sıralarda oturan birkaç böcek fısıldaşmaya başlamış. “Şu Mila’ya baksana, ne kadar kilolu!” demiş incecik sesli bir sinek. Bir diğeri kıkırdayarak eklemiş: “Ay, bacakları bile yok gibi, nasıl uçacak bu?” Bu sözler Mila’nın yüreğine iğneler gibi batmış. Birden bütün vücudu ağırlaşmış, kulakları uğuldamış. O güne kadar kimse onun hakkında böyle şeyler söylememiş. Gözleri dolan Mila, sessizce sınıftan çıkmış. Kimse fark etmeden kendi dalına geri dönmüş. O andan itibaren yaprakların üstünde dans etmeyi bırakmış, sabahları uyanır uyanmaz çiğ damlası içmekten bile vazgeçmiş. Günler boyunca içi içine sığmamış; ne yapacağını, ne düşüneceğini bilememiş. “Kendimde neyin yanlış olduğunu bilmiyordum,” demiş kendi kendine. “Ben böyleyim. Ama şimdi birden utanmam mı gerekiyor?” Düşünceler içinde kıvrılıp kalmış. Yapraklar artık ona dost görünmüyormuş, rüzgar bile sanki gülüyormuş. Bir gece vakti, gökyüzünde ay parıldarken, bir ışık belirivermiş. Ay Vadisi’nin en yaşlı ve bilge canlısı olan Işık Böceği yavaşça Mila’nın dalına konmuş. Sarı ışığıyla Mila’nın solgun yüzünü aydınlatmış. “Canım Mila, neden böyle sessizsin, neden solgunsun böyle?” diye sormuş. Mila, başından geçenleri, duyduğu sözleri, hissettiği burukluğu anlatmış. Işık Böceği bir süre sessizce dinlemiş, sonra yavaşça gülümsemiş. “Biliyor musun Mila,” demiş. “Tırtıllar tırtıl olarak kalmaz. Her biri bir gün kelebeğe dönüşür. Ve sen, içindeki güzelliği bulduğunda, o güzellik gökyüzünde dans eder. Ama önce kendine inancını yeniden kazanmalısın. Başkalarının sözleri, senin ışığını söndürmesin.” Bu sözler Mila’nın içine umut serpmiş. “Ya gerçekten öyleyse?” diye düşünmüş. Ertesi sabah, ilk defa yeniden bir yaprağın ucuna çıkmış, yavaşça çiğ damlasından bir yudum içmiş. Gözlerinde yeniden kıvılcımlar parlamış. Günler geçtikçe Mila, her sabah yürüyüşlerini artırmış, küçük egzersizler yapmış, tekrar dans etmeye başlamış. Güzel sözleri kendine fısıldamış: “Ben değerliyim. Ben kendim olduğum için güzelim.” Ve bir sabah, bedeninde bir değişim hissetmiş. Sanki içinden başka bir canlı çıkmak istiyormuş. Birkaç gün süren uykunun ardından Mila’nın bedeni yumuşacık bir kozaya dönüşmüş. Koza, yaprağın ucunda güneş ışığında parlamış. Ay Vadisi’ndeki tüm canlılar merakla kozanın etrafına toplanmış. Günler geçtikten sonra, bir sabah, kozanın kabuğu çatlamaya başlamış. İçinden, renkleri gökkuşağını kıskandıracak kadar güzel, zarif bir kelebek çıkmış. Mila, kanatlarını ilk defa açtığında, rüzgarın onu nasıl nazikçe taşıdığını hissetmiş. Gökyüzüne yükselirken yaprakların arasından bakan sinekler şaşkınlıkla ona bakakalmış. “Bu… bu Mila mı?” demiş biri. Mila gülümsemiş ve yavaşça süzülerek yanlarına inmiş. “Evet, benim. Ama artık kimseyi dış görünüşüyle yargılamıyorum. Çünkü herkesin içinde keşfedilmeyi bekleyen bir güzellik var.”

O günden sonra Ay Vadisi’nde kimse bir başkasının dış görünüşüyle alay etmemiş. Mila, rengarenk kanatlarıyla çiçeklerin üstünde uçar, bazen Çiçek Okulu’na uğrar, yeni gelen tırtıllara cesaret verir, “Sen de bir gün uçacaksın,” dermiş. Ve Ay Vadisi, o günden sonra biraz daha yumuşak, biraz daha anlayışlı bir yer olmuş.

Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.