Nazik Tavşan Tofi’nin Masalı

Ormanda herkes Tofi’yi severmiş, çünkü o kibar sözler söylemeyi hiç unutmazmış. Ama bir gün Tofi, küçük bir sincapla yanlış anlaşılınca nezaketin sadece sözlerle değil, davranışlarla da gösterilmesi gerektiğini öğrenmiş.

Bir varmış, bir yokmuş… Evvel zaman içinde kalbur saman içinde yemyeşil ağaçlarla çevrili, rüzgarın yaprakları dans ettirdiği, herkesin mutlu yaşadığı bir orman varmış. Bu ormanda ki hayvanlar sevginin ve saygının ne olduğunu bilir ona göre hareket edermiş. Tofi de o hayvanlardan biriymiş. Tofi bembeyaz tüyleri, masmavi gözleri, pamuk gibi tüyleri olan bir tavşanmış.

Tofi’nin en sevdiği şey, sabahları komşularına “Günaydın!” demekmiş. Sincap Susi’ye her sabah el sallarmış: “Günaydın Susi! Harika bir gün olsun!” Susi de gülümseyip karşılık verirmiş: “Günaydın Tofi! Senin sayende günüm güzel başladı!” Ormandaki herkes Tofi’nin kibar sözlerinden mutlu olurmuş. Çünkü Tofi’nin ağzından hiç kötü bir kelime çıkmazmış. Ama bir sabah, Tofi biraz telaşlıymış. Çünkü en sevdiği havuç bahçesini sulamayı unutmuş! Hemen evinden fırlamış, su kovasını kapmış ve koşturmaya başlamış. Koşarken bir anda “Pat!” diye bir ses duyulmuş. Kova devrilmiş, su her yere dökülmüş. Karşısında Sincap Susi duruyormuş, yere düşen birkaç fındığı toplamaya çalışıyormuş. “Tofi!” demiş Susi üzgün bir sesle, “Bütün fındıklarım suya düştü!” Tofi hemen “Özür dilerim” demiş, “Gerçekten istemeden oldu.” Ama aceleyle fırlayıp koşmaya devam etmiş, çünkü hala bahçesini sulaması gerekiyormuş. O gün akşamüstü olduğunda, Tofi biraz huzursuz hissediyormuş. Nezaketli davranmıştı, ama içi içini yiyormuş: “Ben sadece özür diledim… ama Susi’ye gerçekten yardım etmedim.” Ertesi sabah, Tofi bir sepet dolusu taze havuç toplamış. Sepetin üzerine minik bir not iliştirmiş: “Sevgili Susi, dün fındıklarını ıslattığım için üzgünüm. Bunlar benim en tatlı havuçlarımdan. Arkadaşım olduğun için teşekkür ederim.” Susi sabah evinin önüne çıktığında sepeti görünce gözleri parlamış. “Ne güzel bir sürpriz!” demiş sevinçle. Koşarak Tofi’nin yanına gitmiş. “Tofi! Havuçlar için teşekkür ederim. Gerçek nezaketin ne olduğunu bana hatırlattın.” O günden sonra ormanın tüm hayvanları Tofi’den sadece güzel sözler değil, güzel davranışlar da öğrenmiş. Bir kuş yere düşünce sincaplar yardım etmiş, tilki yavrusu elmasını paylaşmış, hatta tembel ayı bile teşekkür etmeyi öğrenmiş. Tofi artık ormanın sadece en kibar tavşanı değil, aynı zamanda iyilik bulaştıran tavşanı olarak tanınmış.

Artık ormanda her “lütfen” ve “teşekkür ederim” sözü, dallarda açan bir çiçek gibi çoğalır olmuş. Ve geceleri ay ışığı parladığında, ormanın kalbinden hep şu fısıltı duyulurmuş: “Gerçek nezaket, sadece söylenen değil, yapılan şeydir.”

Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.