Nezaket Ağacı Masalı

Her “lütfen” ve “teşekkür ederim” diyen çocuğun yaprağını yeşerten sihirli bir ağacın masalı. Küçük bir köyde yaşayan çocuklar, kibar sözlerin dünyayı nasıl güzelleştirdiğini keşfeder.

Bir varmış bir yokmuş… Evvel zaman içinde kalbur saman içinde yeşil tepelerle çevrili, kuş cıvıltılarıyla dolu küçük bir köy varmış. Bu köyde herkesin dilinde tatlı sözler, yüzünde gülümsemeler dolaşırmış. Çünkü köyün tam ortasında, çok özel bir ağaç yaşarmış. Bu özel ağacın adı Nezaket Ağacıymış. Yaprakları gümüş yeşili, dallarının ucundaki çiçekleri sabah güneşinde parıldarmış. Ama bu ağacı diğerlerinden ayıran büyülü bir özelliği varmış: Ne zaman biri “lütfen” dese, ağacın dallarından yeni bir yaprak açarmış. Ve biri “teşekkür ederim” dediğinde, o yaprak altın rengine dönüşürmüş.

Köydeki çocuklar bu ağacı çok severmiş ama içlerinden biri, küçük Mira, bunun sadece bir efsane olduğunu düşünürmüş. “Bir ağaç, nasıl olur da sözlerden etkilenir ki?” dermiş. Arkadaşları, “Gerçekten oluyor!” dese de Mira inanmamış. Bir sabah, köy meydanına gitmiş. Ağacın altına oturmuş, beklemiş. Yanından geçen yaşlı bir amca, ona gülümsemiş ve, “Günaydın küçük hanım,” demiş. Mira sessiz kalmış. O anda ağacın dallarından bir yaprak yere düşmüş. Bunu gören Mira şaşırmış. “Acaba ben bir şey mi yaptım?” diye düşünmüş. O sırada yanına gelen arkadaşı Elif, “Nezaket Ağacı kibar sözlerden beslenir,” demiş. “Eğer kaba davranırsan yapraklarını kaybeder.” Mira o gece düşündükçe düşünmüş. Ertesi sabah, okula giderken yaşlı amcayı yeniden görmüş. Bu kez gülümseyip, “Günaydın amcacığım! Nasılsınız?” demiş. Ağacın dalları bir anda titremiş, ve taze bir yaprak filizlenmiş. Mira’nın gözleri parlamış! O günden sonra Mira, her gün nezaketli olmaya karar vermiş. Arkadaşlarından bir şey isterken, “lütfen” demeyi unutmamış. Bir şey aldığında, “teşekkür ederim” demeyi alışkanlık haline getirmiş. Her güzel sözünde, Nezaket Ağacı biraz daha yeşermiş. Bir gün köydeki çocuklar yarış yapmaya karar vermiş: “Kim daha kibar davranırsa, ağacın yaprakları onun adını fısıldayacak!” Mira heyecanla katılmış. Arkadaşına top verirken “Al, lütfen dikkatli oyna.” demiş. Düştüğünde biri onu kaldırınca, “Çok teşekkür ederim!” diye gülümsemiş. Gün bitince herkes ağacın yanına koşmuş. Ağaç, rüzgarla hafifçe sallanmış ve ince bir ses duyulmuş: “Miraaa…” Çocuklar şaşırmış. Elif sevinçle, “Ağaç senin adını söyledi!” demiş. Mira ise gözleri dolarak fısıldamış: “Demek ki nezaket sadece sözlerde değil, kalbimizde de yaşar.”

O günden sonra köyde kimse kaba konuşmamış. Herkes birbirine gülümseyerek “lütfen”, “teşekkür ederim”, “özür dilerim” demiş. Nezaket Ağacı, her gün biraz daha büyüyüp ışıldamış. Köyün yaşlı bilgesi “Bir toplumun güzelliği çiçeklerle değil, insanların nezaketiyle ölçülür.” demiş. Nezaket Ağacı, o köyde kibar kalplerin sembolü olarak yüzyıllar boyunca yeşermeye devam etmiş. Masal da burada bitmiş.

Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.