Tembel Baykuş Togo’nun Orman Masalı

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, Zümrüt Ormanı’nın en yüksek ağacında, Togo adında genç bir baykuş yaşarmış. Togo’nun tüyleri pırıl pırıl, gözleri kocamanmış. Ama ne yazık ki çok tembelmiş. Diğer baykuşlar gece boyunca avlanır, yuvalarını temizler, kışa hazırlık yaparken Togo hep aynı şeyi dermiş: “Ben sabah yaparım.”

Togo, geceleri yıldızlara bakarak saatlerce düşüncelere dalar, ağaç dalında pinekler dururmuş. Annesi ve kardeşleri her gece yiyecek aramaya çıktığında, o kanadını bile kıpırdatmazmış. Onu defalarca uyarmışlar: “Togo, kış yaklaşıyor. Herkes kendi yiyeceğini toplamalı!” Ama Togo gülümseyip başını çevirirmiş: “Zor zamanlar gelince nasılsa biri paylaşır.” Günler geçmiş, yaz yerini sonbahara bırakmış. Yapraklar sararıp dökülmeye başlamış, geceler soğumuş. Diğer baykuşlar yuvalarına kuru yapraklar taşımış, yiyecek stoklarını artırmış. Ama Togo hâlâ miskinliğe devam ediyormuş. Bir sabah, annesi yuvadan ayrılırken şöyle demiş: “Evladım, artık herkes kendi sorumluluğunu taşımalı.” O gün Togo ilk kez yalnız kalmış. Karnı guruldayınca ormana inmiş ama etrafta yiyecek yokmuş. Kuşlar göç etmiş, böcekler toprağın altına çekilmiş. Üç gün boyunca yalnızca birkaç kuru meyve bulabilmiş. Yorgun düşmüş, uçamaz hale gelmiş.

Sonunda annesi ve kardeşleri geri dönmüş. Togo yavaşça başını kaldırıp, üzgün gözlerle onlara bakmış.
“Özür dilerim,” demiş. “Bir daha tembellik yapmayacağım.” Annesi ona sarılmış ve biraz yiyecek vermiş:
“Bu son yardımım, Togo. Eğer bir daha çalışmazsan, kış seni hep aç bırakır.” O günden sonra Togo gece avlanmayı öğrenmiş, yuvasını temiz tutmuş. Zümrüt Ormanı’nda artık onu herkes çalışkanlığıyla tanır olmuş. Masal da burada bitmiş.

Daha fazla kısa masal okumak isterseniz Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.