Pofi ve Ceviz Ağacının Masalı

Açgözlü sincap Pofi, ormandaki en güzel cevizleri tek başına toplamak ister. Ancak kuraklık başladığında, paylaştığı her cevizin dostluk olarak geri döndüğünü fark eder. Bu masal, paylaşmanın gerçek mutluluk olduğunu anlatıyor.

Bir varmış bir yokmuş… Evvel zaman içinde, yemyeşil ağaçlarla çevrili, kuş cıvıltılarıyla dolu huzurlu bir orman varmış. Bu ormanda minik, kıpır kıpır bir sincap yaşarmış. Adı Pofi’ymiş. Pofi’nin en sevdiği şey, cevizmiş! Pofi, her sabah koşar, ormanın ortasındaki büyük ceviz ağacının dallarına tırmanır, karnını doyururmuş. Ama Pofi’nin bir huyu varmış: Paylaşmayı hiç sevmezmiş. Ne bir dostuna, ne bir kuşa, ne de bir tavşana ceviz verirmiş. “Ben topladım, ben yedim!” dermiş gururla.

Günlerden bir gün tavşanın karnı çok açık, Pofi’den ceviz istemek için yanına gitmiş. Tavşan “Pofi, bana biraz ceviz verir misin?” diye sormuş. Pofi ise bu sorudan hiç memnun olmayıp “Hayır tavşan, bu sana ceviz veremem çünkü bu cevizleri ben topladım. Sende kendine başka bir ağaç bul ve topla” demiş. Tavşan üzülmüş, sessizce oradan uzaklaşmış. Pofi ise sepetini cevizlerle doldurup, kütüğün üstünde yemeye başlamış. “Ne güzel!” demiş kendi kendine. “Bu cevizlerle bütün kışı geçiririm!” Fakat ertesi gün güneş doğmuş hava birden çok sıcak olmuş. Ardından günler geçmiş, yağmur bir türlü yağmamış. Toprak çatlamış, dere kurumuş. Ceviz ağacı susuz kalmış, yaprakları solmaya başlamış. Pofi her sabah ağaca koşmuş ama aç bir türlü yeni ceviz vermemiş. “Ne oluyor böyle?” diye ağaca seslenmiş Pofi. Yaşlı ceviz ağacı derin bir sesle konuşmuş: “Sevgili Pofi, doğa paylaşmayanı sevmez. Cevizler paylaşıldıkça güzelleşir, dostlukla tatlanır. Sen onları sakladıkça, ben güçsüz düştüm.” Pofi başını öne eğmiş. O ana kadar hiç düşünmemişti: Belki de paylaşmak sadece bir şey vermek değil, doğaya teşekkür etmekti. Ertesi sabah ormanda bir hareketlilik olmuş. Tavşan, kirpi, kuş ve diğer hayvanlar kuruyan ağaçları sulamak için su taşımaya başlamış. Pofi utançla uzaktan bakmış. Sonra cesaretini toplayıp yanlarına gitmiş. “Ben de yardım edebilir miyim?” diye sormuş. Tavşan gülümsemiş. “Tabii ki, Pofi. Her el bir damla su demektir.”

O günden sonra Pofi, ceviz ağacını sulamak için sabah akşam su taşımış. Minik elleriyle kovayı taşımak zormuş ama içi ilk kez bu kadar huzurluymuş. Bir hafta sonra ağaç yeniden yeşermeye başlamış. Pofi sevinçle ağaca sarılmış. “Teşekkür ederim, güzel ağacım!” Ağaç dallarını hafifçe sallamış, yere üç parlak ceviz düşmüş. Pofi cevizleri alıp arkadaşlarına dönüş, gülümseyerek “Birlikte yersek daha tatlı olur!” demiş. Herkes gülmüş, paylaşmış, dostlukla ceviz yemiş. Güneş batarken Pofi gökyüzüne bakmış ve içinden şöyle demiş: “Ne çok cevizim vardı ama hiç bu kadar doymamıştım.” Pofi, artık topladığı cevizleri, her gün bir arkadaşıyla paylaşmış. Yaşlı Ceviz Ağacı her yıl daha da fazla ceviz vermeye başlamış. Çünkü o artık sevgiyle sulanıyormuş.

Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.