Renk Değiştiren Bukalemun Lilo’nun Masalı

Renkleriyle duygularını anlatmayı seven Lilo, arkadaşlarının hislerini anlamadan tepki verince onları kırar. Bir gün yanlış anlaşıldığında, empati kurmanın dostluk için ne kadar değerli olduğunu öğrenir.

Bir varmış bir yokmuş… Evvel zaman içinde kalbur saman içinde ormanın birinde, büyük bir ağacın dalında yaşayan Lilo adında bir bukalemun yaşarmış. Lilo da diğer bukalemunlar gibi renk değiştirirmiş. Lilo, mutlu olduğunda rengi sarıya, üzgün olduğunda maviye, sinirlendiğinde kırmızıya bürünürmüş. Ama Lilo’nun bir özelliği varmış: Sadece kendi duygularını anlarmış, başkalarınınkini hiç fark etmezmiş.

Günlerden bir gün, Lilo sabah erkenden uyanmış, yaşadığı ağacın en yüksek dalına tırmanmış. Keyifle etrafı izlerken kaplumbağa yanına gelip “Günaydın Lilo” demiş. Lilo “Günaydın kaplumbağa Tuti.” demiş ve konuşmaya devam etmiş. Kaplumbağa Tuti, dün akşam gördüğü gökkuşağını anlatmak istemiş ama Lilo hiç oralı olmamış ve sarı renge dönüşmesinin mutluluğunu anlatmaya devam etmiş. Kaplumbağa, Lilo’nun yanından ayrılmış, bir süre sonra Lilo da ormanda dolaşmaya başlamış. O sırada karşısına arkadaşı Sincap Mimi çıkmış. Mimi çok üzgünmüş. Kuyruğu sarkmış, gözleri dolu doluymuş. “Mimi! Bugün rengim turuncu, ne kadar enerjik görünüyorum, değil mi?” demiş Lilo neşeyle. Mimi hıçkırarak, “Fındıklarımı kaybettim Lilo,” demiş. Lilo omuz silkmekle yetinmiş. “Yeni fındık bulursun, üzülme!” Ve renklerini parlatıp oradan uzaklaşmış. Günler geçmiş, Lilo’nun arkadaşları onu artık pek aramaz olmuş. Lilo anlam verememiş. “Ben çok eğlenceliyim, neden kimse benimle konuşmak istemiyor ki?” demiş kendi kendine. Bir akşam, ormanda ansızın büyük bir fırtına çıkmış. Dallar sallanmış, yapraklar uçuşmuş. Lilo korkudan kaskatı kesilmiş. “Biri yardım etsin!” diye bağırmış. Ama kimse cevap vermemiş. Rüzgar şiddetlendikçe Lilo’nun rengi griye dönmüş. O kadar korkmuş ki artık kendi rengini bile hissedememiş. Fırtına sonunda dinmiş. Sabah güneşi doğarken Lilo’nun yanına kaplumbağa Tuti ve sincap Mimi gelmiş. “Tüm gece seni aradık,” demiş Tuti. Lilo şaşkınlıkla, “Ama… ben sizi dinlemedim, siz neden beni aradınız?” diye sormuş. Mimi yumuşak bir sesle cevaplamış: “Çünkü biz arkadaşız, Lilo. Empati kurmak sadece seni dinlemek değil, seni hissetmektir. Sen korktuğunda biz anladık.” Lilo o anda gözlerini kapatmış. İçinde sıcak bir his oluşmuş. Vücudu önce pembe, sonra turuncu, sonra yeşile dönmüş. “Sanırım ilk kez birinin duygusunu anlıyorum,” demiş.

O günden sonra Lilo, arkadaşlarının hislerini anlamaya çalışmış. Tuti üşüdüğünde ona yaprak getirmiş, Mimi fındıklarını kaybettiğinde birlikte yenilerini toplamış. Birisi üzgünse, Lilo’nun rengi maviye dönermiş çünkü artık o da hissedermiş. O günden sonra ormanın her yerinde şöyle söylenirmiş: “Gerçek renkler, başkalarının duygularını anlayınca parlar.”

Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.