Tavşan Tofi’nin Masalı

Sessiz ve utangaç tavşan Tofi, ormandaki diğer hayvanlarla oynamaya cesaret edemez. Fakat bir gün, hiç beklemediği bir anda gelen davet, ona hem arkadaşlık hem de özgüven kazandırır.

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, yemyeşil ağaçlarla kaplı, kuş cıvıltılarıyla dolu kocaman bir orman varmış. Bu ormanda, ailesiyle birlikte yaşayan küçük bir tavşan yaşarmış. Adı Tofi’ymiş. Tofi’nin kürkü pamuk gibi beyaz, kulakları uzun ve gözleri boncuk gibi parlayan cinsteymiş. Ama bir özelliği onu diğer tüm tavşanlardan ayırırmış: Tofi çok utangaç bir tavşancıkmış.

Ormandaki diğer hayvanlar sabah erkenden uyanır, çayırlarda oynar, ağaçların altında saklambaç oynar, dere kenarında birlikte zıplarlarmış. Tofi ise pencere kenarına oturur, bir patisini yanağına koyup onları sessizce izlermiş. Kalbinin derinliklerinde o da onlarla olmak istermiş ama bir türlü cesaret edemezmiş. “Ya beni beğenmezlerse?” diye düşünürmüş her seferinde. Bir sabah, güneş henüz ağaçların arasından yeni yeni süzülmeye başlamışken, Tofi her zamanki gibi pencereye tünemiş, dışarıda oynayan sincapları ve kirpileri izliyormuş. Tam o sırada sincaplar birden dönüp Tofi’ye el sallamış. Tofi’nin yüreği bir anda kıpırdamış, ama yüzü kıpkırmızı olmuş ve hemen saklanmış. Ne yapacağını bilememiş, sadece kalbi sevinçle atmaya devam etmiş. Ertesi gün aynı şey olmuş. Bu sefer minik bir kirpi de Tofi’ye gülümsemiş. Tofi çok mutlu olmuş ama yine dışarı çıkamamış. Günler geçtikçe Tofi’nin içindeki heyecan artmış ama çekincesi hâlâ kalbini tutuyormuş. Derken bir sabah her şey değişmiş. Tofi pencereye çıkmış ama hiçbir hayvanı görememiş. Oyun alanı bomboşmuş. Kalbi burkulmuş. “Neredeler acaba? Yoksa artık gelmiyorlar mı?” diye düşünürken, bir anda kapısı tıklatılmış. Kapıyı açtığında karşısında sincaplar, kirpiler ve minik kuşlar durmuş. Ellerinde küçük bir çiçek buketi varmış. “Merhaba Tofi!” demişler hep bir ağızdan. “Bugün bizimle ormanda oynamak ister misin? Seni çok uzun zamandır izliyoruz. Ne kadar tatlı biri olduğunu biliyoruz!” demişler. Tofi şaşkınlıkla gülümsemiş. “Gerçekten… benimle mi oynamak istiyorsunuz?” diye sormuş. Sincaplardan biri gülerek cevap vermiş: “Tabii ki! Seni çok merak ettik, artık tanımak istiyoruz!”

Tofi biraz çekinerek dışarı çıkmış ama oyun başladığında zaman su gibi akmış. İlk başta topu tutarken biraz utanmış, saklambaçta sayarken sesi titremiş ama sonra hepsi geçmiş. Kahkahalar göğe yükselmiş. O gün Tofi hayatında ilk kez bu kadar mutlu olmuş. Akşam evine döndüğünde annesi onun gülümseyen yüzünü görünce hemen fark etmiş. “Bugün seni bambaşka biri gibi görüyorum,” demiş. Tofi başını sallamış. “Bugün arkadaş edindim. Artık sadece camdan bakmayacağım. Ben de oynayacağım!” Ve o günden sonra Tofi her sabah güneşi görmekle kalmamış, arkadaşlarını da görmek için sevinçle dışarı fırlamış. Masal da burada bitmiş.

Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.