Arda’nın Yeni Okulu Hikayesi

Bu hikayede, küçük bir kasabadan büyük bir şehre taşınan Arda’nın, ilk okul gününde yaşadığı heyecanı ve arkadaşlıkla nasıl mutlu olduğunu okuyacaksınız. Değişimin korkutucu değil, bazen güzel bir başlangıç olabileceğini anlatan sıcacık bir hikaye…

Bir zamanlar, küçük bir kasabada yaşayan Arda adında bir çocuk varmış. Arda, doğduğu günden beri ailesiyle aynı yerde yaşar, her gün tanıdığı sokaklardan geçer, aynı arkadaşlarla oynarmış. Ancak bir gün, babasının işi nedeniyle büyük bir şehre taşınmaları gerekmiş.

Arda önce çok üzülmüş. Arkadaşlarını, okulunu, evinin yanındaki elma ağacını bırakmak zorunda olduğu için kalbi burkulmuş. Ama annesi Elif Hanım ve babası Kadir Bey, ona güzel bir okul bulacaklarını ve orada da arkadaşlar edinebileceğini söylemişler. Yeni şehirdeki ilk sabah, Arda erkenden uyanmış. Heyecandan karnında kelebekler uçuşuyormuş gibi hissediyormuş. Annesi odasına gelip: “Ardacığım, ilk gün için hazır mısın?” diye sormuş. Arda, biraz gergin ama kararlı bir şekilde: “Hazırım anne!” demiş. Yeni okuluna doğru yürürken, annesi elini sıkı sıkı tutmuş. Okulun bahçesine girdiklerinde, her şey Arda’ya çok büyük gelmiş: Kocaman bir bina, rengârenk duvar resimleri ve koşturan çocuklar… Hepsi yeniymiş, ama aynı zamanda çok merak uyandırıcıymış. Sınıfın kapısını çaldıklarında, öğretmenleri Can Bey kapıyı açıp gülümsemiş: “Hoş geldin Arda! Seni bekliyorduk.” demiş. Sınıfa girdiklerinde tüm çocuklar bir anda ona dönüp bakmış. Arda biraz utanmış ama hemen cesaretini toplayıp: “Merhaba, ben Arda.” demiş. Bir kız çocuğu ayağa kalkıp: “Hoş geldin! Ben Defne. Boş yer var, gel yanıma otur!” demiş. Arda teşekkür edip yerine oturmuş. Can öğretmen tahtaya geçip: “Bugün yeni bir arkadaşımız aramıza katıldı. Hep birlikte ona yardımcı olacağız, değil mi çocuklar?” demiş. Bütün sınıf bir ağızdan: “Eveeeet!” diye bağırmış. Teneffüs zili çaldığında Defne hemen Arda’ya dönmüş: “Hadi gel, sana okul bahçesini göstereyim!” demiş.
Beraber bahçeye çıkmışlar. Ardından başka çocuklar da yanlarına gelmiş: “Ben Emir!” “Ben Lara!”
“Ben Deniz, gel beraber oynayalım mı?” “Ben de Toprak, saklambaç oynayacağız!” demişler. Arda önce biraz çekingen dursa da, oyuna katıldıkça yüzü gülmeye başlamış. Yeni arkadaşları onu oyuna dahil etmiş, birlikte salıncaklara binmişler, kovalamaca oynamışlar. Okul çıkışında Defne ona dönüp: “Bugün parka gideceğiz, sen de gelir misin?” diye sormuş. Arda biraz tereddütle: “Annemden izin almam lazım.” demiş.
Defne: “Tamam, biz seni okulun kapısında bekleriz.” demiş. Arda annesini bulup heyecanla sormuş: “Anne, arkadaşlarım parka gidiyor. Ben de gidebilir miyim?” Elif Hanım gülümseyerek: “Elbette, ama saat altıda evde ol, tamam mı?” demiş. Arda sevinçle Defne ve diğerlerinin yanına koşmuş. Parkta hep birlikte ip atlamışlar, kaydıraktan kaymışlar, çimenlere uzanıp gökyüzünü izlemişler.

Eve döndüğünde annesi ona sıcak bir çorba hazırlamış. Babası ise “Bugün nasıldı oğlum?” diye sormuş.
Arda, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle: “Harikaydı baba! Yeni arkadaşlarım çok iyi. Öğretmenim de çok nazikti. Defne, Emir, Lara, Deniz, Toprak… Hepsi çok iyi insanlar.” demiş. Gece yatağına uzandığında, odasında yeni kitaplar, duvarda yeni afişler vardı. Ama en güzeli, kalbinde artık yeni dostlukların sıcaklığı vardı. Bir bardak ılık sütünü içip battaniyesine sarıldığında, gözleri yavaş yavaş kapanmış. Değişimden korkan kalbi artık huzurla dolmuştu. Yeni okulunu, yeni arkadaşlarını ve yeni hayatını artık çok seviyordu.

Daha fazla hikaye okumak isterseniz Hikayeler kategorimizi inceleyebilirsiniz.