Gökyüzde Kartal ile Serçenin Dostluğu Masalı

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde kuşlar cıvıldar, bulutlar yelken gibi gökyüzünde süzülürken, yüksek dağların tepelerinde rüzgârla sallanan ağaçların arasında küçük, sevimli bir serçe ailesi yaşarmış. Anne serçenin Minnoş adında minik bir yavrusu varmış. Minnoş, ufacık gagası ve tüylü kanatlarıyla yeni uçmaya başlamış ama henüz kendi yiyeceğini bulamıyormuş. Anne serçe, sabahları erkenden uyanır, rüzgâra karşı uçar, dallar arasında yem ararmış. Fakat o yıl yaz kurak geçmiş, rüzgâr güçlü esmiş, böcekler ve tohumlar azalmış.

Bir sabah, anne serçe Minnoş’un açlığını gördüğünde çok üzülmüş. “Ne olursa olsun, yavrum aç kalamaz,” diyerek, her zamankinden daha uzaklara uçmaya karar vermiş. Uçmuş, uçmuş, tanımadığı ağaçları geçmiş, hiç konmadığı dallardan geçmiş. Derken, gökyüzüne en yakın dağ zirvesine kadar gelmiş. Orada devasa bir kartal yuvası varmış. Bu yuvada, gökyüzünün korkulan ama saygı duyulan kuşu Kartal Kaya yaşarmış. Diğer kuşlar onun yanına yaklaşmaya bile cesaret edemezmiş çünkü kanatları gökyüzünü örter, gagası sert kayaları kırabilirmiş. Anne serçe, yuva yakınında birkaç lezzetli tohum ve böcek bulmuş. Tam gagasına alacakken kocaman bir gölge üzerine düşmüş. Kartal Kaya gözlerini dikip bakmış: “Burada ne arıyorsun küçük serçe? Benim bölgeme izinsiz girmek cesaret ister!” demiş, kalın ve yankılı sesiyle. Anne serçe, yüreği küt küt atarak, kanatlarını indirmiş. “Affedersin büyük Kartal Kaya… Ben sadece yavrum için biraz yiyecek arıyordum. Günlerdir bir şey bulamıyorum. Rüzgâr beni buraya kadar sürükledi. Amacım seni rahatsız etmek değildi,” demiş. Kartal Kaya, serçenin korkmuş ama dürüst bakışlarına dikkatlice bakmış. Sonra başını hafifçe eğmiş. “Yavrun mu dedin?” demiş. “Benim de bir yuvam vardı. Yavrum büyüdü ama zamanında onun için neler yaptığımı ben bilirim…” demiş. Kartal Kaya yumuşamış. Uçmuş, yuvasından birkaç taze av getirmiş. “Bunları al. Yavrunu doyur. Ama bir daha böyle tehlikeli yerlere yalnız gelme. Gökyüzü küçük kuşlar için her zaman güvenli değildir.” Anne serçe sevinçle teşekkür etmiş: “Sana minnettarım, büyük kartal. Beni korkutsan da, kalbinin bu kadar yumuşak olduğunu bilmiyordum.” Kartal gülümsemiş, gökyüzüne bakan gözleri parlamış: “Kuşlar farklı olsa da, annelik duygusu hep aynıdır. Gel, seni yuvana kadar ben götüreyim. Yolculuk uzun.”

O gün, küçük bir serçe ile büyük bir kartal arasında dostluk başlamış. Serçenin yavrusu Minnoş o gece tok karınla uyumuş, annesi ise bir dost kazanmanın sıcaklığıyla. Günler geçmiş, mevsimler değişmiş ama gökyüzünün o tepesinde, küçük bir serçe her zaman büyük kartal Kaya’yı ziyaret etmiş. Birlikte uçmuşlar, bazen şarkı söylemişler, bazen yeni yavrular için yiyecek aramışlar. Ve gökyüzünde uçan tüm kuşlar, o günden sonra birbirine daha anlayışla yaklaşmış. Çünkü en küçük kuşla en büyüğünün bile, aynı gökyüzünü paylaştığını öğrenmişler. Gökler dostlukla aydınlanmış, rüzgâr bile artık daha yumuşak esmiş. Masal da burada bitmiş, kanatlar dostlukla örtülmüş.

Daha azla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.

“Yüksek dağların tepelerinde geçen bir sahne. Büyük bir kartal ve minik bir serçe, bir ağacın dalında yan yana oturuyor. Gökyüzü açık mavi, arka planda bulutlar süzülüyor. Kartal ciddi ama yumuşak bakışlı, serçe ise minnetle ona bakıyor.”