Pipo ve Ormanın Kuşları Masalı

Bir varmış bir yokmuş, yemyeşil ağaçlarla kaplı, çiçeklerle süslenmiş, güneşin her sabah neşeyle doğduğu bir ormanda, rengârenk tüyleri olan Pipo adında bir papağan yaşarmış. Bu ormanda serçeler, ispinozlar, saka kuşları ve daha nice cıvıldayan kuş hep birlikte yaşarmış ama… Pipo hiçbir kuşla tam olarak anlaşamazmış.

Pipo biraz inatçıymış. Ne zaman diğer kuşlar birlikte yuva yapmaya kalksa, Pipo kendi fikrini en doğru sayar, “Hayır, öyle olmaz! Ben daha iyi bilirim,” dermiş. Yem bulmak için birlikte çıktıkları uçuşlarda bile Pipo hep en önde uçar, “Beni takip edin, sizin bildiğiniz yollar boş!” diyerek arkadaşlarını terslermiş. Günler geçtikçe diğer kuşlar Pipo’yla konuşmaz olmuş. Onunla uçmaz, onunla oynamaz, hatta sabah şarkılarına onu dahil etmezlermiş. Pipo ise yalnız kaldığını fark edince üzülmeye başlamış ama gururundan kimseye belli etmemiş. Bir gün ormanda büyük bir fırtına çıkmış. Dallar kırılmış, yuvalar savrulmuş, bazı kuşlar korkudan ne yapacağını şaşırmış. Pipo da o sırada yüksek bir dala yaptığı tek kişilik yuvada uyuyormuş. Fırtına, onun yuvasını da savurmuş ve Pipo yere düşmüş. Kanadı acımış ama neyse ki ciddi bir şey olmamış. Kalkıp çevresine baktığında serçelerin dalların arasına sığındığını, ispinozların ise hep birlikte rüzgâra karşı duvar gibi durduğunu görmüş. Hepsi bir arada çalışıyor, birbirlerine yardım ediyormuş. Pipo utançla etrafa bakarken, karşısına yaşlı ve bilge bir baykuş çıkmış. Baykuş, sessizce ona bakmış ve bir dal parçası uzatmış. “Al bakalım, bu dalı kır,” demiş. Pipo, gagasıyla dalı kolayca kırmış. Baykuş bu sefer üç dalı bir araya sarmış ve “Şimdi de bunu kır,” demiş. Pipo kanadıyla bastırmış, gagasıyla zorlamış ama başaramamış. Baykuş, sakin bir sesle konuşmuş: “Gördün mü Pipo, tek olan kolayca kırılır. Ama bir araya gelen dallar, ne kadar ince olursa olsun, birlikte güçlüdür. Sen de yalnız uçmak yerine birlikte uçmayı öğrensen, rüzgârlara meydan okuyabilirsin.” demiş.

O anda Pipo her şeyi anlamış. Hatalarını fark etmiş. Hemen gidip serçelere, ispinozlara ve diğer kuşlara sarılmış: “Beni affedin. Ben birlikte olmanın kıymetini geç anladım. Bundan sonra her yuva için kanat çırpmaya, her uçuşta bir arada olmaya söz veriyorum,” demiş. Diğer kuşlar önce biraz şaşırmış ama sonra sevinmişler. Pipo’yu affetmişler çünkü ormanda küslük olmazmış. Ertesi sabah, bütün kuşlar birlikte uçmuş, birlikte yem bulmuş, birlikte şarkılar söylemiş. Gökyüzü o gün rengârenkmiş. Çünkü sadece güneş değil, kalpler de yeniden doğmuş. Ve ormanın kuşları bir daha asla birbirinden kopmamış. Ne zaman biri zorlansa, diğerleri onun kanadı olmuş. Masal da burada bitmiş.

Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.